Współczesny sport stawia przed zawodnikami wysokie wymagania dotyczące sprawności fizycznej oraz wymusza zwiększenie obciążeń treningowych w celu poprawy wyniku sportowego. Zbyt wysokie obciążenia podczas treningów i meczów, a także specyfika działań koszykarza przyczyniają się do powstawania zmian przeciążeniowych narządu ruchu. Również nieprawidłowa technika ruchu prowadzi do nawarstwiania się ograniczeń funkcjonalnych i asymetrii, co może skutkować wystąpieniem kontuzji.

Zawodnicy powinni charakteryzować określonymi umiejętnościami i zdolnościami motorycznymi oraz posiadać pełną stabilność segmentów ciała oraz ich kontrolę podczas dynamicznych zadań ruchowych. Stabilność definiuje się jako kontrolę położenia stawu podczas wykonywania ruchu w wielu płaszczyznach. Wpływa na nią wiele elementów: mobilność, kontrola nerwowo-mięśniowa, prawidłowy wzorzec czy symetria ruchu. Poprawa każdego z ogniw stabilności pozwala przygotować zawodnika do obciążeń treningowych.

Istnieje potrzeba zapobiegania powstającym urazom poprzez usprawnianie w oparciu o funkcjonalny trening stabilizacyjny, który ukierunkowuje zawodnika na wykorzystywanie form ruchowych spotykanych w warunkach meczowych.

Planowanie treningu stabilizacyjnego

W początkowej fazie treningów rozpoczyna się od ćwiczeń statycznych na stabilnym podłożu, zwracając uwagę na prawidłową technikę ruchu. Stosuje się proste zadania ruchowe, a obciążenie stanowi ciężar własnego ciała. Progresja ćwiczeń obejmuje bardziej złożone, dynamiczne formy ruchowe, wykorzystujące obciążenie zewnętrzne czy niestabilne podłoże.

Integralną częścią treningu stabilizacyjnego jest praca nad głębokimi mięśniami tułowia (tzw. core stability). Nauka właściwego zaangażowania tych mięśni stanowi podstawę do  dalszych ćwiczeń kształtowania stabilizacji tułowia. 

Przykładowy program ćwiczeń stabilizacyjnych:

Etap I (początkowy program ćwiczeń)

  1. Pozycja wyjściowa (Pw): podpór przodem na przedramionach, zgięte stawy łokciowe do 90˚, wyprostowane stawy kolanowe.

Ruch (R): utrzymanie pozycji 

Podpór przodem na przedramionach

  1. Pw. podpór bokiem na przedramionach, staw łokciowy zgięty, wyprostowane stawy kolanowe.

R: utrzymanie pozycji

Podpór bokiem na przedramieniu

  1. Pw. leżenie tyłem, stawy kolanowe zgięte rozstawione na szerokość bioder, kończyny górne wzdłuż tułowia

R: podpór tyłem (tzw. mostek), utrzymanie pozycji

Podpór tyłem

  1. Pw. klęk podparty, stawy łokciowe wyprostowane, stawy kolanowe zgięte do 90˚, neutralna pozycja miednicy,

R: uniesienie przeciwległych kończyn (prawa kończyna górna i lewa kończyna dolna) na przedłużenie tułowia

Klęk podparty z uniesieniem kończyn

  1. Pw. pozycja stojąc, kończyny górne wzdłuż tułowia,

R: wykrok w przód, wykonanie przysiadu w wykroku

Przysiad w wykroku

  1. Pw. pozycja stojąc,

R: wykonanie półwagi przodem, kończyna dolna na przedłużenie tułowia

Półwaga przodem

  1. Pw. pozycja stojąc, kończyny górne w przód, kończyny dolne rozstawione na szerokość bioder,

R: wykonanie półprzysiadu

Półprzysiad

 

FizjoBowen Natalia Posmyk

Telefon: +48 663 473 054
Telefon: +48 605 395 435
E-mail: kontakt@fizjobowen.pl